در زمانه ی ما، بر ویرانه های مارکسیسم ارتدکس، نهال اندیشگی نوینی به نام «پسامارکسیسم» در حال روئیدم است؛ نهالی که هم نشانی از نوعی «بدعت» در آن نهفته و هم نشانی از چیزی «بدیع» در آن آشکار است. به بیان دیگر، پسامارکسیسم، هم پیام آور «گسست» است، و هم نوید دهنده ی «پیوست»؛ هم «ما بعد» است و هم «فراسو»، و هم «آغاز» است و هم «ادامه»؛ هم «عبور» است و هم «توقف»؛ هم «مارکسیسم» است و هم «مارکسیسم» نیست... .