سرباز: بجنب حرومزاده... دیگه  شلیک نمی  کنی؟![سرباز کلاهش را برمی  دارد و روی تفنگش می  گذارد؛ کلاه که روی لوله  ی تفنگ است را بالای سنگر می  برد و به دشمن نشان می  دهد.]سرباز: حرومزاده!... ریسک نمی  کنه... حداقل یه گلوله... یه شلیک کوچولو؛ مث اون شلیک  های خوبت که به روستا می  کنی. [با عصبانیت فریاد می  زند] حرومزاده  ها![می  ایستد و به  طرف دشمن دست تکان می  دهد؛ اتفاقی نمی  افتد.]سرباز: ...حتی وقتی خودم می  گم! ...ترسوها!سرباز: این چه جنگیه؟! [هر کلمه را محکم می  گوید] چه جنگ گهی!... دشمن حتی یه شلیک هم نمی  کنه! فکر کنم قراره تو این جنگ بمیرم، از خستگی بمیرم...