کلیله و دمنه از جمله کتاب های باستانی هند است که برای اولین بار به زبان سانسکریت نگارش یافته، سپس در ایران به فارسی پهلوی برگردانده شده است. پس از ظهور اسلام و استیلای عرب ها بر ایران، عبداله بن مقفع ایرانی این کتاب را از پهلوی به تازی ترجمه کرد.سال ها بعد نصربن احمد، فرمان به ترجمه این کتاب از تازی به فارسی دری داد. همین ترجمه انگیزه ای برای رودکی شد تا متن آن را به شعر در آورد. اما در اوایل سده ششم هجری ابوالمعالی نصراله منشی بار دیگر ترجمه ای بلیغ و شیوا از این اثر خلق کرد که به کلیله و دمنه ی بهرام شاهی شهرت یافته است...