هر اثر هنری از دل آثار هنری پیشین متولد می شود بر پیدایش آثار پسین تاثیر دارد، «اثری که گذشته را جذب نکرده باشد، مجذوب آینده هم نمی شود، یعنی ماندگار نخواهد بود.» ادبیات کلاسیک فارسی هنوز و همچنان ناشناخته هایی دارد که لازم است شناخته شود تا در پیشبرد ادبیات معاصر مورد استفاده قرار گیرد. اگر با نگاهی تازه به ادبیات کلاسیک پرداخته شود، نکات بدیع و بکری کشف خواهد شد که پیش تر به دلیل شیوه خوانش سنتی مورد توجه نبوده است. برای بهره مندی از دقیقه های داستانی از متون کلاسیک فارسی، لازم است با دیدی داستان پردازانه متونی چون مثنوی، شاهنامه، خسرو و شیرین، لیلی و مجنون، منطق الطیر، تذکره الاولیا، کشف الاسرار، سفرنامه ناصر خصرو، مرزبان نامه، کلیله و دمنه، بوستان و گلستان و حتی غزلیات شمس و غزل های حافظ و سعدی و...باز خوانش شود، سپس شیوه داستان پردازی، شگردهای روایی، طرح و پیرنگ حکایات و داستان ها، چگونگی ایجاد تعلیق، خلق فضا ولحن مناسب روایت، ساخت زمان و مکان در داستان ها شخصیت پردازی، گره افکنی و گره گشایی، عنصر حقیقت مانندی، چگونگی آغاز و پایان داستان ها، و...در این متون مورد بررسی قرار گیرد. بازشناسی این موارد می تواند داستان نویس امروز را در استفاده بهتر از شیوه های روایی و آفرینش داستان های ماندگار یاری کند.