اغلب اعتقاد بر این است که در شکل گیری هنر اسلامی نوع بسیار خاصی از شعور و آگاهی به کار رفته است، به طوری که هنر اسلامی از هنرهای دیگر تفاوت بسیاری دارد، و مسلمانان در هنر به تجسم و ترسیم انسان مجاز نیستند، و خوشنویسی برترین فرم هنر اسلامی است. اولیور لیمن این اندیشه ها را به چالش می کشد و معتقد است که آنها نادرستند. در عوض، او می گوید معیارهایی که در هنر اسلامی به کار گرفته می شوند باید با معیارهای به کار رفته در هنر به مفهوم کلی یکسان باشند و تلاش در جهت اینکه هنر اسلامی در مقوله ای خاص قرار گیرد ناشی از شرق شناسی است. لیمن درباره مسایلی بحث می کند که در نقاشی، خوشنویسی، معماری، باغها، ادبیات، فیلمها و موسیقی مطرح شده است. او به آموزه های قرآن توجه ویژه ای دارد. به ویژه، از معنا و مفهوم آفرینش ادبی و معجزه وار قرآن بحث می کند و دو بخش از آن را مورد تامل قرار می دهد، یعنی یوسف و زلیخا، و حضرت سلیمان و ملکه سبا. مباحث او از مثالهای تاریخی، هنری، فلسفی، کلامی و آثار هنری جهان اسلام کمک می گیرد و الگوی موجود و مقبول در تحلیل هنر اسلامی را با دشواریها و موانع زیادی روبه رو می سازد.