نویسنده این کتاب کوشیده است ساختار مفهومی زبان را بر پایه جهان نسبیتی و فضاهای نا اقلیدسی، به منظور روشن شدن پاره ای از ابهامات در عصب شناسی زبان،  بررسی و تشریح کند .وی با پنج پیش فرض، نظریه های اساسی و برجسته "شناخت  زبان "را با یک دیگر مقایسه می کند که عبارت اند از1" :ـ اگر نظام چهار بعدی  حادثه ها از دید نسبیتی در واقعه زبان نیز دخیل باشند، پس باید زبان در طول  تاریخ در مخروط زمان به گونه ای چهار بعدی انکشاف یافته باشد2 .ـ اگر یافته های  عصب و روان شناختی "ویگوتسکی "و دیگران را در مورد انکشاف اندیشه و زبان  بپذیریم، باید قبول کنیم که فرض ذکر شده، یعنی انکشاف چهار بعدی زبان در  مخروط زمان با ویژگی های فونولوژیکی و مورفولوژیکی حرکت را مرکب و گروهه ای  بودگی به مشخص شدگی باشد3 .ـ اگر نظریه عمومی سیستم ها را بپذیریم، باید  سیستم مند بودن روند ذکر شده را مبنی بر این که هر جزء کوچک از نظام زبانی  دارای ارتباطات و توجیه های سیستمی با کل مجموعه است را نیز بپذیریم .منتها  سیستم مورد نظر، یک سیستم غیر خطی است4 .ـ اگر نظریه فراکتال ها را بپذیریم،  باید قبول کنیم که تکرار زبان نیز به نوعی تابع تکرارهای خود شباهتی فراکتالی  بوده، تغییرات آن نیز تابع قوانین آشوب و فراکتال ها می باشد که در فضایی نا  اقلیدسی حادث می شود، که این حادث شدگی باید تابع جاذب های مشخصی باشد . 5ـ اگر گرامر جهانی و گشتارهای زاینده را از ژرف ساختار به رو ساختار بپذیریم،  باید قبول کنیم که مفاهیم بنیادین دارای رفتار تکرار شونده ای هستند که در  عمومیت زبان خود را تکرار می کنند، منتها با ویژگی های یک سیستم غیر خطی ."