به نظر می‌رسد بحث پایداری در معماری ایران بیشتر به یک ژست  بدل شده تا یک واقعیت اجرایی؛ هنوز این مفهوم نتوانسته در عمل جایگاه واقعی خود را پیدا کند. بنابراین، لازم است به صورت ریشه‌ای و عمیق‌تر به مفاهیم پایداری پرداخته شود.
از طرف دیگر، بسیاری از پروژه‌هایی که با عنوان پایداری معرفی می‌شوند، بیشتر به دنبال جلب توجه و جذب مخاطب هستند تا تحقق عملی اصول پایداری. نبود چارچوب‌های بومی و بی‌توجهی به زمینه‌های اقلیمی و فرهنگی ایران باعث شده الگوبرداری صرف از معماری غربی، کارایی لازم را نداشته باشد.
به عقیده‌ی من، مسیر دستیابی به معماری پایدار در ایران از بازخوانی ریشه‌های معماری بومی، آموزش اصولی و تدوین سیاست‌های اجرایی مبتنی بر واقعیت‌های بومی می‌گذرد. تا زمانی که این تغییر نگرش به‌صورت جدی به جریان نیفتد، پایداری همچنان به همان ژست و شعار باقی خواهد ماند.