توی کتابخانه­ی بابام فقط همان صندلی راحتی دسته­داری بود که گفتم.
میز نبود. نه میز بود، نه هیچ صندلی دیگری. این یک کتابخانه­ای بود برای
کتاب خواندن فقط، نه برای نوشتن. نه مشق نوشتن، نه قصه نوشتن، نه
شعر نوشتن. من روی صندلی­ بابام می­نشستم و کتاب­های بابام را می­خواندم
و هر کتابی را که بر می­داشتم برش می­گردانم سرجای خودش... هرچه رمان
بود خواندم و بعد از مدتی، مثل هرکسی که وقتی که زیاد می­خواند خیال
می­کند که حتمن باید چیزی بنویسد، شروع کردم به نوشتن. اما خوبیش
به این بود که به جای این که رمان بنویسم، شعر نوشتم. یک عالمه شعر نوشتم.
سه چهارتا دفتر پر کردم...