شب از جنگل شعله ها می گذشت.حریق خزان بود و تاراج باد.من آهسته، در دود شب رو نهفتمو در گوش برگی که خاموش خاموش می سوخت،گفتم:-مسوز این چنین گرم در خود، مسوزمپیچ این چنین تلخ برخود، مپیچکه گر دست بیداد تقدیر کورتو را می دواند به دنبال بادمرا می دواند به دنبال هیچ!