اهمیت مبحث روشنفکری در علوم انسانی و مطالعات فرهنگی و گفتمان سیاسی انکارناشدنی است. این بحث در ادبیات اجتماعی و سیاسی ایرانیان نیز پیشینه ای به نسبت طولانی دارد. اما چه در قلمرو زبان فارسی چه در کل ادبیاتی که به روشنفکری اختصاص داشته همواره تاکید بر تعریف های ذات باورانه و عینی گرایانه بوده است. هدف این کتاب نشان دادن نابسندگی آن تعریف ها و تاکید بر اهمیت مفهوم «کار روشنفکری» است. این مفهوم از طریق تحلیل گفتمان مطرح می شود و راه گشای بحثی کاملا جدید است.