امتیاز این سفرنامه در چندین نکته بس مهم است. نخست آنکه کهن‏ترین سفرنامه دوره قاجاریه است. دوم آنکه نویسنده آن یک شاهزاده فرهیخته هندی است که فرهنگ بسیار ویژه شیعی دارد و علاقه‏مندی‏اش به حفظ تاریخها و سالها بسیار گسترده و جدی است. سوم آنکه تنها سفرنامه‏ای است از سفر کسی که به هر دلیل دیر به حج رسیده و مجبور شده است قریب یک سال را در مدینه و مکه سپری کند تا موسم حج فرا رسد. زندگی یک شیعه فرهیخته هندی شاهزاده فضای خاصی را در این سفرنامه پدیدآورده است. حافظ محمد، نویسنده این اثر، سفرنامه‏اش را به صورت روزانه یا به قول خودش «روزنامچه یوم به یوم» نوشته است. جزئیاتی که وی در این سفرنامه به دست داده و ثبت حرکات روزانه مؤلف، حاکی از این واقعیت است. در این کتاب برخی از اطلاعات تاریخی وجود دارد که از جهاتی می‏تواند قابل توجه باشد. بخش عمده این اطلاعات مربوط به دولت اول وهابیان در آستانه سقوط و حدود دو سه سال پیش از حمله نیروهای ابراهیم پاشا به آنهاست. عبدالله بن سعود رهبر وهابیان در منطقه‏ای که حافظ محمد ماه‏ها در رفت و برگشت با بیچارگی و مشکل در آنجا بسر برده، حکومت می‏کرده است. در همان زمان، هر لحظه ترس از حمله نیروهای مصری نیز وجود داشته است. این اتفاقات در سفرنامه حاضر انعکاس یافته است.