مردم ایران در سال 550 پیش از میلاد از گمنامی در آمدند و امپراتوری بزرگی به وجود آوردند. تنها در ظرف دو دهه، سپاه بسیار منضبط ایران زیر فرمان کوروش کبیر از جایی که امروز جنوب غربی ایران است به پیشروی پرداخت تا پادشاهی ای را پدید آورد که تمام پادشاهی های دیگری را که پیش از آن سربرآورده بودند کوچک جلوه دهد. و تنها در ظرف دو دهة دیگر، داریوش دوم مرزهای ایران را وسعت داد تا یک امپراتوری پدید آورد که وسعت آن 2/6 میلیون کیلومتر مربع بود، که امروزه بخش عمده آن را خاورمیانه می نامند. اما بزرگی ایران باستان تنها با وسعت آن ارزیابی نمی شد. شاهان قلمرو خود را باشکوه و عظمت نگه می داشتند، کلانشهرهایی را می ساختندکه به لحاظ استراتژیکی در سرتاسر امپراتوری واقع شده بودند. کاخ های باشکوهی بنا می کردندکه خانواده های اشرافی را در خود جامی دادند و پرستشگاههایی به احترام خدای ایرانیان برپا می داشتندکه اهورا مزدا، به معنای «آن که بر همه چیز آگاه است» نام داشت.