کتاب حاضر به بررسی دیدگاه جلال الدین محمد بن محمد مولوی درباره نماز می پردازد. به عبارتی دیگر، در این نوشتار به بررسی جنبه های مختلف نماز در کتاب ارزشمند مثنوی معنوی مولانا پرداخته شده است و شامل سه فصل است. در هر فصل دو دفتر از مثنوی در قالب دو گفتار مورد بررسی قرار گرفته است و مسائل مختلف نماز از دیدگاه شاعر آورده شده و پندهای آموزنده ای که در پشت هر حکایت است نمایانگر عظمت کار شاعر و توجه عمیقش به دین و نماز است. قبل از هر چیز مولانا، به جنبه های عرفانی نماز می پردازد و می گوید در جامعه افرادی هستند که عیب های خود را نمی بینند اما در پی عیب های دیگران هستند که یکی از آفت های جامعه را که نماز و عبادتشان مورد قبول قرار نمی گیرد را همین می داند. در ادامه جایگاه تربیتی نماز را بر می شمرد، که در آن موارد متعددی از نقد ظاهربینان و کوته فکران را بیان می کند. همچنین اسرار و آداب نماز را شرح می دهد. در بخش هایی به جنبه های اخلاقی و تعلیمی پرداخته شده است و مولانا در جایی معتقد است لحظه ای تفکر بهتر از سال ها عبادت و نماز بی اندیشه و طوطی وار است. اخلاص، توجه و حضور قلب در نماز را از شروط اصلی می داند. به صبر بر ناگواری ها و رضا به قضای الهی تأکید دارد و معتقد است هرگز نباید به ریا پرداخت و مقاصد دنیوی خود را نباید با نماز پیگیری کرد.