در جولای 1095 میلادی (487-488هجری) فقیه و متکلم نامدار ابوحامد غزالی بحرانی عجیب را تجربه می         کرد. او نه می         توانست بخورد و نه بخوابد، حتی جرعه         ای آب هم به         نظر زیادی می         آمد. با بسط بحران روحی         جسمی         اش، او کم کَمَک قدرت سخنوری         اش را نیز از دست می         داد. او تنها سی و هفت ساله بود. غزالی برای یک دهه، که نظامِ نوپا مشتاقِ تدوین و ارتقای فُرم جدیدی از بهدینی (ارتودوکسی) بود، در مدرسه         ی تازه تاسیس بغداد، برای هزاران طلبه، درس گفتارهای مختلفی را تدریس کرده بود. او متناوباً در بارگاه خلیفه         ی عباسی و اردوگاه سلطان سلجوقی نقش         آفرینی کرده بود. او هماره برای شیوه         ی تدریس و نویسندگی         اش و شیوایی و فصاحت         اش مورد تشویق و تحسین قرار گرفته بود.