ادبیات داستانی که در مقیاسی جهانی همواره از رنگ و بویی مردسالارانه برخوردار بوده، از دیرباز تاکنون تلاش کرده است تا برای پرسش‏های خود در مورد هویت انسان از طریق تبیین جایگاه زن پاسخی مناسب پیدا کند. حاصل چنین رویکردی این بود که زن در ادبیات از دو وجههی آرمانی (موافق با امیال مرد) و فتانه (مخالف خواسته‏های مرد) برخوردار شد و بسیاری این گونه پنداشتند که این دو وجهه در حقیقت، بازتابی است از جایگاه حقیقی زن در اجتماع. حال آنکه شخصیت‏های داستانی عروسکهایی کاغذی بیش نیستند. عروسکهایی که حیات و مرگشان در گرو خواست راوی / نویسنده است.