تئاتر به معنای امروزی کلمه از طریق ترجم? بینافرهنگی و در جریان تعاملات معاصر بینافرهنگی و به واسط? فرایند جذب و طرد و خودی کردن به فرهنگ ها راه یافته است. مسئل? این کتاب بررسی سیر تحولاتی است که تئاتر ایران از طریق ایجاد شبکه ای از پیوستگی فرهنگی و هم زمان بر اساس گسست فرهنگی (دیالکتیک گسست و پیوستگی) تجربه کرده است. در این تعامل نفوذ قدرت گفتمانی هر دوره بر روی درام واجد اهمیت است. از این روی، گسست و پیوستگی در دوره هایی از تاریخ به پدیده هایی مثل چندگانگی فرهنگی منجر شده است، و بنابراین تقابل با فرهنگ غالب و یا جلوه های تبادلات بینافرهنگی را شاهد هستیم؛ به نحوی که برخی اوقات حتی درک این هنر توسط مخاطب تحت نفوذ قدرت مسلط، گاه قدرت دیگری، قرار گرفته است.در ایران تعدادی از استادان و نظریه پردازان نظری? نشانه شناسی فرهنگی را بررسی کرده اند و تألیفات ارزشمندی در این زمینه به رشت? تحریر در آورده اند، اما در زمین? تئاتر هیچ گونه اثر مرتبط با این رویکرد تا کنون وجود ندارد. متن حاضر در شمار نخستین گام ها در پژوهش در این زمینه است.