این کتاب تحلیلی است بر آثار میشل فوکو، از جمله: تاریخ دیوانگی در عصر کلاسیک، مراقبت و مجازات، بیماری های روانی در روان شناسی، نیچه- تبارشناسی و تاریخ. فوکو در آثار خود کوشیده است ثابت کند که وقتی علم و قدرت در گردونه نهادی قرار گیرد، ماهیت عینی و برون ذات می یابد و انسان ها در این راستا به شی بدل می شوند. وی با راهبردهای افرادی چون لویی اشتراوس، ژان لاکان و لویی آلتوسر همصدا بود که بر نوعی گذر از گرایش های اومانیستی و ذهن مدار تأکید داشتند.