آیرونی تکنیک و صناعتی ادبی است که نوعی دوپهلویی و تناقض مفهومی پنهانی را در ذات خود داراست که باعث می شود نویسنده آیرونیست- خالق آیرونی- بتواند مفاهیم مورد نظر خود را در لفافه و در پوشش مفاهیمی دیگر به مخاطبش عرضه کرده و مخاطب از کشف منظور اصلی او از پس کلام ظاهری، غرق لذت شود.
در این کتاب در پی آنیم تا پس از تعریف واژه آیرونی، ویژگی ها و بررسی سوابق و انواع آن، حضور این تکنیک را در ادبیات فارسی و نمایش های ایرانی، که زمینه شکل گیری ادبیات نمایشی ایران هستند، بررسی کرده و در انتها، آیرونی های به کار رفته در نمایش نامه های متقدم ایرانی را ذکر و کارکرد هرکدام از آن ها را مورد بررسی قرار دهیم.