با این اثر با مریم راهی و قلم بسیار زیبایش آشنا شدم. قلمی که من را عاشق کرد و پایبند.
کتاب داستان چند دختر جوانیست که پی معرفت میروند و ...
داستان را نه یکبار بلکه باید چندین بار خواند تا خوب فهمید. انگار هربار که میخوانیش باید بعد از قصه روبرو میشوی. 
حتما بخوانیدش
          

            این رمان، داستان دخترانی است که قدم در راه معرفت گذاشته¬اند. اما عده¬ای اخلالگر، سعی در ناهموار کردن این راه دارند. در این بین شخصیت اصلی داستان که راوی داستان هم هست، گرفتار عشقی شیرین می¬شود. گره اصلی داستان همین عشق است که موازی با آن، داستان رنج یک عشق شکست خورده نیز روایت می-شود.
مریم راهی در این کتاب با تکنیک¬های داستان¬نویسی، داستانی سرراست و یکنواخت را تبدیل به هزارتویی کرده که خط به خط لذت کشف را نصیب خواننده کتاب می¬کند. گرچه گاهی دست به فریب مخاطب می¬زند. 
لحن کتاب لحنی شاعرانه و پر احساس است، اما نه آن¬قدر که توی ذوق خواننده بزند، آن اندازه¬ای که لازمه کتابی با تم عاشقانه است
با اینکه لحن کتاب لحنی فاخر است، اما نویسنده گاهی دست به شکسته¬نویسی¬هایی زده که باعث برهم زدن نظم کتاب شده. همه¬ئ تحصیل¬کرده¬های داستان و همه¬ئ افراد عامی کتاب بعضی کلمات را مثل هم تلفظ می¬کنند. کلماتی که در دنیای واقعی هم تا این حد شکسته نمی¬شوند.
 این شکسته¬نویسی¬ها نه در خدمت داستان هستند و نه در خدمت معرفی شخصیت¬های داستان. چون همه آدم¬های داستان دچارش هستند.
برپا رمانی است برپایه عشق. عشقی آسمانی. داستان عشقی که به جز مقدمه در یازده فصل روایت شده که با توجه به درونمایه رمان، شاید همین یازده گانه بودن فصل¬ها اشاره¬ای باشد به غیبت امام عصر و نشانه¬ای برای همان صفت برپا. کسی که به احترام و ادب دربرابر امامش ایستاده