ده سال از چاپ نخست زمین نو می گذرد. از آن زمان با ترجمه به بیش از چهل زبان زنده دنیا میلیون ها نفر آن را خوانده اند. پرسش اکنون این است: «حالا پس از ده سال کجا هستیم؟» آیا «زمین نو»، دنیایی که حالت خود پرستانه آگاهی در تمامی جلوه های جنون آمیز و ناکارآمد فردی و جمعی خود، به راستی در آن فروکش کرده، در حال پیدایش است و مردمان دیگر برای خود، یکدیگر و موجودات دیگر و مادر همه، سیاره مان زمین، رنج بیهوده نمی آفرینند؟... در نگاه اول چنین نمی نماید. در عین حال چیزهای مثبت زیادی روی داده و می دهد که در اخبار دیده نمی شوند، اما در واقع بسی بیش از خبرهایی اهمیت دارند که برآمده از کردارهای از سر نادانی و ناخودآگاهی است. در بسیاری از جاهای دنیا حسی از دادگری در حال بال و پر گرفتن است که نیاکان مان حتی خوابش را هم نمی توانستند ببینند. چیرگی یک نژاد بر نژادهای دیگر، چیرگی مردان بر زنان که در سراسر تاریخ پدرسالاری پا برجا بوده و بی ارزش کردن مردمان بر بنیان طبقه اجتماعی برای شمار فزاینده ای کابوس گذشته می شود... هم زمان آگاهی نسبت به یکی بودن درون زادی هر آنچه هستی دارد و احترام به زمین و تمامی موجودات آن در حال افزایش است... که نمایانگر بیجان شدن «خودپرستی و منیت» در شمار فزاینده ای از مردمان است... که به نوبه خود همدلی و مهر و شفقتی فزاینده فراسوی نژاد، ملیت یا وابستگی های دینی به بار آورده و می آورد که پیش نیاز هم زیستی صلح آمیز است ... اما در این میان کارگزار اصلی، حالت آگاهی در تنها زمان واقعی، یعنی دم و لحظه است. دلگرم باشید که دم و لحظه دوست شماست... با توجه کامل به دم به آن احترام بگذارید، وجودش را با قدرشناسی ستایش کنید و از درون با آن همسو شوید و بگذارید هر آنچه هست باشد. این پیدایش زمین نوست.
. "فشرده نوشته اکهارت توله به مناسبت دهمین سال چاپ زمین نو"