گزارش حاضر، درباره ی ارزیابی گفت و گوی دختر بچه های چهارساله در کودکستان با معلم هایشان و در خانه با مادرانشان است. بر اساس این پژوهش، نگارنده می گوید: "گفت و گوی کودکان با معلمان در مقایسه با گفت و گو با مادران، کاملا فرق می کرد، پرمایگی، عمق و تنوعی که مشخصه ی مکالمات موجود در خانه بود، در کودکستان از بین می رفت. هم چنین حس تقلای ذهنی و تلاش برای برقراری ارتباط از هر دو طرف، جزء این مشخصه ها بود: اما این کودکی که در کودکستان بود، دیگر آن کودک معمایی و پرسشگر در خانه، نبود. در کودکستان، کودک هنگام صحبت کردن با کارکنان، آرام به نظر می رسید و گفت گوهای او اساسا بیشتر به جواب دادن سئوالات محدود می شد تا پرسیدن آن ها و یا این کودک در مورد کودکان دیگر و وسایل بازی کمتر به مبادله ی کلاس می پرداخت. این تفاوت ها، بین گفت و گوهای خانه و کودکستان، به ویژه در رابطه با کودکان طبقه پایین، امر مسلمی بود. در مقایسه با کودکان طبقه ی متوسط، کودکان طبقه ی پایین به احتمال بیشتری ساکت بودند، در گفت و گو نقش منفعلانه ای بازی می کردند و از پرسش، امتناع می کردند".