تاریخچة پیدایش آرمان شهرها، پیوند تنگاتنگی با پدیدة مدرنیته دارد. از این مطلب گریزی نیست که انسان قطع رابطه کرده با آرمان های مدرنیته، به طور ذاتی بدون رویای جهانی است. و جهان بدون رویا، انسان هایی بی ایمان به خود، بی اعتقاد به فردایی بهتر می آفریند. انسان امروز به جای آرمان شهر، جست وجوگر امر نو و جدید شده است و شاید به همین دلیل است که پشتیبان اش را در ساختن جهانی عادلانه و انسانی تر، افسانه قلمداد کند. باید پذیرفت که انکار یکپارچة تمام آمال های عدالت گرانة مدرنیته از سوی انسان پست مدرن، نه تنها از سیطرة خشونت جهانی نکاسته است، بلکه افزون بر آن به تولید و مشروعیت بخشی فرایندهای اخیر خشونت آمیز محلی نیز دامن زده است. این یک واقعیت است که بی اعتنایی به برچیده شدن امکان های رویاپردازانه در پتانسیل های مدرنیته، ناگزیر به پذیرش جهان در وضع موجود می انجامد. نگارنده در کتاب حاضر، با طرح مباحثی چون: «آرمان شهر روشنگری»، «ظهور پست مدرنیسم»، «تئوریزه شدن جنبش 1968»، «نئولیبرالیسم» و... به بررسی غیاب آرمان شهرها در جامعة امروز و نقش آن در پیشرفت و تکامل انسان و جامعه، به ویژه جامعة ایران پرداخته است.