رسیدن به «منسجم ترین، نظام مندترین و کارآمدترین فرازبان ممکن برای تحلیل و توصیف متون دراماتیک» هدف اعلام شده ی نویسنده در کتاب حاضر است. برای نیل بدین هدف، نویسنده نظریه ی ارتباط و الگوی نظام ارتباطی را مبنا قرار می دهد و می کوشد در ذیل این الگوی کلی، تمامیت دستاوردهای کنش تحلیلی و انتقادی در حوزه ی درام را یک جا جمع کند. از جمله ویژگی های کتاب «نظریه و تحلیل درام»، توجه به حضور مولفه های اپیک یا روایی در درام و به طور کلی، توجه به وجود پیوندهای تاریخی و ساختاری بین درام روایت است. در نگاهی کلی تر، می توان وجه مشخصه ی کتاب حاضر را تلاش برای درآمیختن رویکرد تحلیلی و ساختاری (همزمانی) با رویکرد تاریخ نگر (درزمانی) در عرصه ی مطالعات درام و تحولات مربوط به آن دانست. همین امر باعث شده است که کتاب فیستر، بر غم غلبه ی رویکرد تحلیلی و ساختاری در آن، دربردارنده ی طرحی کلی که از تاریخ درام نیز باشد، امری که آشکارا در ارجاعات فراوان کتاب به نمایشنامه ها و نمایشنامه نویسان ادوار تاریخی مختلف نمود یافته است.