از زمانه خسته شده بود، از این که همیشه سر نماز دانه های تسبیح را با چنان ترس و لرزی کنار می زد تا فقط یک دانه بماند وبه او امید زنده ماندن بدهد.
لحظه ای کودکی اش را به یاد آورد. در آن زمان تنها فکر و خیالش بازی بود، اما حالا زندگی با او بازی می کرد. او بازیچه ای بیش نبود که خود را تسلیم بازی روزگار می دانست.