در این کتاب تلاش شده است تا با توجه به الگوها و تجارب اخذشده از بافت های قدیمی شهرها که به تقویت تعاملات اجتماعی کمک نمودند، معیارهای طراحی محله جهت افزایش تعاملات اجتماعی مورد بررسی قرار گیرد. در کنار این روند، با استفاده از مطالعات پیمایشی نتایجی در زمینه تأثیر کالبد و میزان تعاملات اجتماعی حاصل شده است. نتایج به دست آمده نشان دهنده تفاوت های ادراکی شهروندان محلات مختلف از همسایگی و تصویر هویت کالبدی در ساختار اجتماعی ساکنین است. ایجاد هویت کالبدی و محدودیت فضایی به پایداری کمیتی منجر شده و درنتیجه در افزایش تعاملات اجتماعی نقش بسزایی ایفا می نماید.