مجموعه شعر «به لهجه انگور» در قالب‏های غزل، رباعی، دوبیتی و سپید شکل گرفته که در این میان شاعر غزل‏هایش را به سه دسته «غزل‏های تغزل»، «غزل‏های آیینی» و «غزل‏های پایداری» تقسیم کرده است. در مجموع از 68 قطعه شعر این دفتر 51 قطعه غزل، 3 قطعه رباعی، 6 قطعه دوبیتی و 8 قطعه سپید است که آشکارا تمایل شاعر به غزل‏ سرایی را نشان می‏دهد. بیشترین حجم کتاب به غزل‏های تغزل اختصاص یافته که در آن با شعرهایی عاشقانه مواجه هستیم. شعرهایی با زبانی امروزی اما بهره‏مند از وجوه، ارجاعات و نگرش‏های سنتی شعر فارسی. در شعرهای آیینی شاعر با زبانی توصیفی و تا حدی نمادگرا سعی کرده است رنگ و بویی متفاوت از دیگران به شعرهای آیینی اش بدهد. این ویژگی اگرچه تا حدی این تفاوت را ایجاد کرده و در مواردی لحن تأمل برانگیز دلنشینی را به شعرها داده است اما در مقابل به نظر می‏رسد از کاربرد عنصر عاطفه و در نتیجه تأتیرات عاطفی این شعرها کاسته است. این امر در غزل‏ های پایداری این مجموعه نیز صدق می‏ کند. 
 در دهه 60 به خاطر شرایط انقلاب و جنگ، شاعران درگیر محتوا بودند و به فرم توجهی نداشتند ولی با تغییر یافتن شرایط این ضرورت احساس شد که به فرم توجه بیشتری شود. البته این استدلال نباید این شائبه را ایجاد کند که حتماً باید فرم گرا بود. افراط و تفریط اصلاً خوب نیست.» در واقع شیوه خود او هم در اولین مجموعه اش این چنین است. او در این مجموعه چه در غزل هایش و چه در چند شعر سپیدش کوشیده به یک تعادل ضمنی در فرم و محتوا برسد. شعرهایی که در آنها نه فرم نادیده گرفته شده و نه هدف اصلی و مقصد نهایی محسوب شده است. این تعادل باعث شده مخاطب در مجموع از مواجهه با این مجموعه راضی باشد یا به عبارتی مجموع مخاطبان از گشت و گذار در چنین مجموعه ای ناراضی برنگردند. این تعادل در دیگر وجوه شعرها نیز خود را نشان می دهد. تعادل در کاربرد عناصر شعر و تعادل در استفاده از صورت های گوناگون هر کدام از این عناصر در شعرها وجود دارد که این نشان هوشمندی شاعر و همه جانبه نگری او است.