تئاتری که در این کتاب سخن از آن است، به هیچ وجه دغدغه ی صرفا جمع محدودی از روشنفکران نیست. این تئاتر می تواند زبانی تازه، ایده هایی تازه و رهیافت هایی تازه وفلسفه ای پرشور و تازه فراهم کند تا، در آینده ای نه چندان دور، شیوه های تفکر و احساس عامه ی مردم را تغییر دهد.
به علاوه، من معتقدم این نوع تئاتر، که هنوز بعضی از منتقدان آن را به اشتباه می فهمند، به درک گرایش های رایح تفکر در سایر زمینه ها نیز کمک می کند، یا دست کم نشان می دهد که چگونه قراردادی تازه از این نوع، بازتاب تغییراتی ست که در نیم قرن اخیر در علوم، فلسفه و روان شناسی رخ داده است. تئاتر بی این که مانند رسانه های جمعی باشد، هنری ست که بیش از شعر یا نقاشی انتزاعی حاصل کار گروهی ست، نوعی فصل مشترک است، جایی ست که گرایش های عمیق تر تفکر در حال تغییر، برای اولین بار، به مخاطبان گسترده تر عرضه می شود.
این کتاب می خواهد قراردادی را تعریف کند که بنا شده تئاتر ابسورد نامیده شود؛ می خواهد آثار برخی از نمایندگان اصلی تئاتر ابسورد را ارائه کند و برای فهم معنا و منظور بعضی از مهم ترین نمایش نامه های آن ها تحلیل و توضیحی فراهم آورد؛ می خواهد بعضی از نویسندگانی را معرفی کند که در همین قرارداد یا در قراردادهای مشابه کار می کنند و چندان شناخته شده نیستند؛ می خواهد نشان دهد این گرایش، که گاهی کوچک می شمارندش و آن را جست و جوی تازگی به هر قیمتی می دانند، ترکیبی ست از بعضی از سبک های ادبی و تئاتری بسیار قدیمی و کاملا ترکیبی ست از بعضی از سبک  های ادبی و تئاتری بسیار قدیمی و کاملا معتبر؛ و سرانجام، می خواهد اهمیت این گرایش را، به عنوان بیانی از موقعیت کنونی انسان غربی-و در واقع، یکی از گویاترین بیان ها توضیح دهد.