نو سروده های این دفتر با مضامین عاشقانه و وصف دغدغه ها و عواطف خاص شاعر، نظام یافته، قطعه ای از آن بدین قرار است: به انتظار شکفتن گل حادثه/ پیراهن جوانی ام گل داد/ تا به خود آمدم، دیدم:/ جهان، نهالک سدر فردوس است/ و من، چنار پیر جنگلی در شرق/ مرا تا چه هنگام/ مجال زیستن باقی است.