یکی از ادعاهای اصلی کتاب حاضر این است که فقط بر بستری پسادموکراتیک می توان لحظه پوپولیستی را فهمید برای فهمیدن پویایی این لحظه، اتخاذ رویکردی ضدذات گرا ضروری است. رویکردی که بر اساس آن «مردم» نه به مثابه مقوله ای جامعه شناختی یا مدلول تجربی بلکه مقوله ای سیاسی تصور میشوند مواجهه مردم با نظام مستقر که ممیزه راهبرد پوپولیستی است میتواند به روشهای بسیار متفاوت ساخته شود.

مطالبات ضد نظام مستقر در چند کشور اروپایی از سوی احزاب پوپولیستی دست راستی تصرف شده که عدم پذیرش پسادموکراسی را به روشی غیردموکراتیک بیان می کنند. این جنبشها مردم را از طریق گفتمان قومی ملی گرایانه طرد گرا بر می سازند که مهاجران در آن به مثابه تهدیدی برای هویت و بهروزی ملی قلمداد می شوند. آنها دموکراسی ای را ترویج می دهند که منحصرا مدافع منافع آنانی است که اتباع واقعی تلقی می شوند، آنها به نام احیای دموکراسی در واقع می کوشند آن را محدود کنند.