تا پیش از سده ی چهاردهم هجری(قرن بیستم)هرکس به شهرهای ایران پا می گذاشت،آن چه که در نگاه اول مجذوبش میشد،کاشی کاری های رنگارنگ گنبدها،گلدسته ها،سر در مساجد و آرامگاه ها بود.مساجد و آرامگاه ها از نظر تیموری تا پایان دوره ی قاجار،کاشی مهم ترین عنصر تزئینی این بناها و مهم ترین دستاورد ایران در زمینه ی تزئینات معماری بود.
آنچه بیش از همه ،اهمیت و تداوم استفاد از کاشی را در زینت کاری آثار معماری ایران توجیه میکند،علل عملی و زیبایی شناختی دارد؛ماده ی اولیه ی فراوان و ارزانی (خاک و آب)که در همه جا وجود داشت.کاشی حاصل تجربه ای طولانی در زمینه ی مصالح شناسی و شرایط اقلیمی ایران(گرم و خشک) بود.تجربه نشان داده که کاشی پوششی مقاوم در برابر باد و باران،گرد و غبار و آلودگی های دیگر است.از سازه های معماری در مقابل عوامل مختلف حفاظت میکند و باعث ماندگاری اسکلت بنا میود و فقط برای پوشاندن نقایص سطوح معماری استفاده نمیشود.بلکه وسیله ای برای تجلی تزیین و کار ماده ای برای بیان ایده هاست.کاشی صمن وابستگی به ساختمان،مستقل است و به آسانی تعمیر یا تعویض میشود و با هر سلیقه ای سازگار است و هرگز کهنه نمیشود.
در این کتاب نگارنده تلاش کرده که کاشی های دوره ی قاجار را معرفی و اصلاحات رایج در هنر کاشی کاری را به اجمال توضیح دهد.افزون بر این،اصطلاحات رایج در هنر کاشی کاری را نیز در نظر گرفته است.بخش هایی در حد مقدورات و به استناد فرهنگنامه ها،کتاب های مرجع و مشاهده میدانی به اجمال توضیح داده شده و طبقه بندی طرح ها و نقوش کاشی ها به دلیل تنوع طرح،نقش و گستردگی شان مقدور نبود و در حد اجمال به آنها پرداخته است.