«نغمه مرغ اسیر»، داستان شکوهمند زندگی «فروغ فرخزاد» است که خود را در دل تمام دشواری ها و مرارت ها با شعله عشق و شعر زنده نگه می دارد. این رمان نشان می دهد که گاهی خواستن و عشق ورزیدن هم می تواند خودش یک انتخاب سیاسی باشد. در این رمان زنی را زندگی می کنیم که با عشق ورزیدنش می تواند کوه ها را جابه جا کند، زنی که وجودی سرشار از عشق به آزادی دارد و از همه می گذرد تا بتواند آوای مانده در گلویش را فریاد بزند. صدای انتقاد فروغ در شعر و زندگی خصوصی اش و تأثیرگذاری اش بر فضای روشنفکری و ادبی عصر خود پایه های این رمان را شکل می دهد.