«تقی الدین اوحدی بلیانی» نخستین کسی است که در تذکرة «عرفات العاشقین» شرکت خود را در حلقة شاعران میرمحمد طرحی در شیراز به طور صریح و به تفصیل شرح داده و نام شاعران و اعضای آن محفل ادبی را برشمرده است. نتایج این انجمن های ادبی تربیت عده ای شاعر، خوش نویس و نقاش چیره دست در شیراز بود که به زودی در اوایل دورة قاجاریه پدید آمدند، به طوری که در آن روزگار شیراز، به صورت یکی از مراکز مهم گسترش شعر و ادب و هنر اصیل ایرانی درآمد. در دورة تجدیدحیات ادبی، شعر اصیل فارسی در مسیر اصلی خود افتاد و از سردی و مضمون بافی و ابهام سیصدساله نجات یافت. در این دوره دو تن از شاعران شیرازی یکی وصال در غزل سرایی و دیگری قاآنی در قصیده گویی شهرت یافتند. انجمن های ادبی شیراز از زمان وصال به بعد رونق بیش تر یافت. این انجمن ها از زمان وصال تاکنون در شیراز به دنبال انجمن سخنوران وصال است. کتاب حاضر به بررسی چگونگی تشکیل انجمن های ادبی شیراز از سال 988 هـ . ق، که اوحدی به عضویت آن انجمن درآمد، تا به امروز اختصاص دارد.