این مجموعه دربردارنده ی قطعاتی است سروده ی "خوان رامون خیمنس" که در آن توصیفات متعددی از زندگی، طبیعت و عواطف انسانی به چشم می خورد. در یکی از این قطعه ها می خوانیم: "هنگام غروب آفتاب که من و پلاترو سر تا پامان یخ بسته است و قدم در تاریکی ارغوانی رنگ کوچه ی مختصری می گذریم که رو به روی بستر خشکیده ی رودخانه واقع است، بچه های فقرا در حال بازی هستند، یک دیگر را می ترسانند، ادای گداها را درمی آورند. یکی از آن ها گونی ای روی سرش کشیده است، دیگری خودش را به کوری زده است، سومی ادای آدم های لنگ را درمی آورد... آن وقت یک دفعه یک هوس دیگر به سرشان می زند و ورق برمی گردد، گویی که آن ها نیستند که برهنه اند، آن ها سندل به پاهاشان کرده اند و مادرهاشان غذا داده اند بخورند ـ فقط خودشان می دانند که چه طور چنین چیزی ممکن شده است ـ و تبدیل به شازده ها و شازده  خانم ها شده اند...".