تماشاگر شعر من! بهشتی رود ابهر!پیچش آب زلالت کو؟ نشاط رقص ماهی ها،جوانی های حالت کو؟ شفق شدن خون! به پایان آمد آن شادابی سبزت هوا شد تیره پر زد رفت آن مرغابی سبزت! مگر بودند آگاه از غم مرگ تو لک لک ها؟ مگر بودند آگاه از دل خون تو اردک ها؟ که ناگه آشیان گنبد از پرواز خالی شد گلوی کوزه ی قلیان اش از آواز خالی شد...