می توان در یک جمله، گفتمان شعری ـ فکری آدونیس (علی احمد سعید) را چنین تلخیص کرد: به سوی آینده رفتن، هایدگر معتقد است که تاریخ از زمان آینده می گذرد. تفکر آدونیس دربارة شعر، در اصل اندیشیدن دربارة جامعه و آیندة آن است. کاری است سخت پیامبرانه با این تفاوت که بر زمین سیال وحی و اشراق قدم برنمی دارد. آن چه آدونیس بر آن نظر دارد خود آینده است. تفکری که می کوشد خود را با دستاوردی برآمده از آینده بسازد. در نتیجه آدونیس شاعرانی را دوست دارد که از سمت آینده می آیند. اما آینده هیچ گاه رخ نمی دهد. هرچه هست زمان حال است و آن چه برجای می ماند پنداره ای است از گذشته ای زنده در تخیل ابنای روزگار. نرسیدن بهترین واژه ای است که در این جا می توان گفت. چرا که رسیدن همراه است با مرگ. از این رو شاعر خواهان آن است که همواره تبعید شدة آزادی ـ آینده باشد. پس این جا در نظریه های ادونیس، شاعر آن است که افق گشا باشد نه شعرنگار. کتاب حاضر برگزیده ای است از شعرهای ترجمه شدة آدونیس ـ شاعر معاصر عرب ـ .