باز هم تنها مانده بودم. بی اون چقدر سخت بود. دقایق چقدر دیر می گذشت. ثانیه ها کند و کندتر می شدند. هنوز حرف های عزیزجون ملکه ی ذهنم بود و هنوز ترس از کنار گذاشته شدن وجودم را می لرزاند.
بی او، بی او چه می کردم؟
این سوال داشت دیوانه ام می کرد. بی شک بدون او و نگاه مهربانش نابود می شدم.
نه او هرگز تنهایم نمی گذاشت. او عاشقم بود! 
چشمانش هرگز به من دروغ نمی گفت. عشق و بی قراری از نگاه زیبایش می بارید. به هیچ قیمت او را از دست نمی دادم
باید با من می ماند، تا همیشه...