سینما روایتی است از بشر در طول تاریخ به زبان تصویر. در این میان می توان بحث نوشتن درباره سینماگران و آثار شاخص شان را تک نگاری هایی درباره نحوه نگرش به زندگی دانست. برخی منتقدان از نظرگاه خود به تشریح و تحلیل فیلم های مطرح سینما می پردازند و این نوشته ها دریافت آن ها از جهان بینی فیلمساز مربوطه است. صفی یزدانیان یکی از همین منتقدهاست. به تازگی ویراست دوم کتاب «ترجمه تنهایی، نوشته هایی از سینما» به قلم این منتقد و کارگردان سینما منتشر شده که از سال 1368 در ماهنامه فیلم به کار نوشتن درباره سینما پرداخته است.نوشته های او چندان در چارچوب مرسوم نقادی ایران قرار نمی گیرد و می شود آن ها را مقاله ادبی یا اِسِی خطاب کرد. یزدانیان در این کتاب نوشته هایی درباره آندری تارکوفسکی، ویم وندرس، فرانسوآ تروفو، اریک رومر، کریشتف کیشلوفسکی، اینگمار برگمان،  مارتین اسکورسیزی، فرانسیس فوردکاپولا، وودی آلن،  استنلی کوبریک، وونگ کاروای، برناردو برتولوچی و ریچارد لینک لیتر آورده است.کارگردان «در دنیای تو ساعت چند است» در ابتدای مقدمه این کتاب آورده است:«در این سال هایی که درباره سینما می نویسم فقط درباره فیلم هایی نوشته ام که دوست شان داشته ام. فیلم هایی که مرا به خود راه داده اند و بهشان راهی پیدا کرده ام. حالا بسیاری از این نوشته ها در این کتاب آمده است. نمی خواهم اغراقی کنم که از پسش برنیایم،  اما فکر کنم بشود خیلی از متن هایی را که در این کتاب هست،  نامه ای عاشقانه دانست.»