ویلهم فریدریش هگل، بزرگ ترین فیلسوف آلمان در قرن 19 میلادی، و از متفکران و صاحب نظران بزرگ اروپا در قرون جدید می باشد. فلسفۀ  هگل اوج فلسفۀ  اصالت تصور یا ایدآلیسم آلمان است. او با تبحری که  در فلسفۀ  طبیعی و مابعدالطبیعی و تاریخ داشت، و با عمق اندیشه  و اصالت نظر خود، می کوشید تا حقیقت جهان را هم چون معنی و روح، و عالم ماده  را مخلوق ذهن و روح جلوه  دهد. در فلسفۀ  او، خدای ارسطو، خدای مسیحیت، طبیعت و انسان فلسفۀ  جدید در هم آمیخته  است. تاریخ فلسفۀ  هگل یکی از آثار مهم او و بزرگ ترین اثر مدون تاریخ فلسفه  در نوع خود است. ویژگی این اثر در آن  است که  از زبان فیلسوفی بزرگ با تاریخ فلسفه  از آغاز تا دوران خود هگل آشنا می شویم. هگل به  عنوان یک متفکر خلاق، بر فرآیند اندیشۀ  فلسفی در پویۀ  تاریخ توجه  دارد و نه  تنها به  تشریح عقاید فلاسفه  می پردازد، بلکه  ارزش هر دستگاه  فلسفی را از پشت منشور حرکت تاریخ تحلیل می کند  و جایگاه  آن ها را در پیشرفت اندیشه  نشان می دهد. زیرا پیشرفت انسان ها همانا پیشرفت اندیشه  است و نه  پیشرفت جسم. جسم انسان دیگر نمی تواند پیشرفت کند. این پیشرفت در راستای دو دانش صورت می گیرد. یکی دانش مبارزه  برای تولید و دیگری دانش مبارزۀ  طبقاتی. علوم طبیعی و علوم اجتماعی متبلور این دو نوع دانش هستند و فلسفه، تعمیم و جمع بندی معلومات طبیعت و اجتماع است. در واقع فلسفه  نوعی تأمل معقولانۀ  بی وقفه  و نقد فرهنگی است که  ذاتی تاریخ بشر و هستی او است. درست همانطور که  هر شخصیتی محصول زمان خود است، فلسفه  هم دورانی است که  در اندیشه  درک می شود.کتاب حاضر شامل درس گفتارهای هگل دربارۀ  تاریخ فلسفه  است که  هگل آن ها را در دانشگاه  ینا ( 1086-1805 )، سپس در دانشگاه  هایدبرگ و برلین از سال 1816 تا 1830 ایراد کرده است..