این نمایش نامه روایت و برداشتی است از شاهنامه که در سه پرده تدوین شده است. گفت وگوی اصلی نمایش میان رستم و تهمینه است. تهمینه در اندوه مرگ سهراب، برای مثال می گوید: "آری پایان زندگی مرگ است، اما چگونه مرگی؟ اگر عمر به پایان برده باشیم در آن مرگ اندوهی نیست اما نوباوه ای که بخش ماندگار زندگی اش بازمانده است به مرگ افکندن برای خودپرستی های خویش گناهی نابخشودنی است".