به اذعان بسیاری، گابریل گارسیا مارکز یکی از بزرگ ترین نویسندگان زنده ی جهان است. مارکز در سال 1982 جایزه ی ادبی نوبل را دریافت کرد. آثار او خواننده را به جهانی محسورکننده می برد و او را در زیبایی و جادوی قلم نویسنده و دنیال رؤیایی او غرق می کند. او مفهوم واقعیت عینی را با قاطعیت زیر سؤال برده است و در آثار او، مرز میان مرگ و زندگی در سایه روشنی مبهم فرو می رود. زیستن برای بازگفتن، جلد اول از مجموعه ی سه جلدی خاطرات گابریل گارسیا مارکز است که دو جلد دیگر آن هنوز منتشر نشده است. در این کتاب، مارکز به روایتی می پردازد که در سطح، زندگینامه ی هنرمند جوانی در دهه ی 1950 است. اما این اثر استادانه، ژرفایی بیش از خاطره نگاری صرف دارد. مارکز از خاطراتش به شکل توجیهی برای روایت داستانی استفاده می کند که شیوه های نقل تاریخ و زندگینامه نویسی را زیر سؤال می برد. در این اثر، زمان شناور و مجوف است و خط سیر داستان مدام میان لحظات افسانه ای زندگی شخصی نویسنده و زمان رخداد داستان نوسان می کند. مارکز در هنگام سفری در جوانی به خانه ی اجدادی اش در آراکاتاکا، ناگهان به دوران کودکی و خاطراتش از این خانه پرتاب می شود و نزدیک صد صفحه بعد، با این تصمیم که «می خواهم نویسنده باشم»، به زمان حال بازمی گردد. او همچنین در سراسر کتاب با مرزهای میان واقعیت و داستان دست و پنجه نرم می کند. خودش اقرار می کند که خاطراتش گاهی با واقعیت سازگار نیست و امکان ندارد برخی از این خاطرات پراکنده ای که از دوران کودکی در ذهنش مانده، رخ داده باشد. تاریخ پر تلاطم کلمبیا همواره در پس زمینه ی داستان جاری است. همچنین ، خواننده ملاقات دوباره ای با شخصیت های داستان های مارکز خواهد داشت و هر کس ماکوندو را بشناسد، آن را در شهر آراکاتاکا، زادگاه نویسنده، باز خواهد شناخت.