با گام های نه چندان تند از کوچه می گذشت و نگاهش به درو دیوار آشنای روزهای کودکی اش بود. انگار می خواست به جای همه لحظه هایی که از اینجا دور بود حالا در این هوا نفس بکشد و نگاه کند، به دیوارهای خشتی، به زمین خاکی کوچه به بوته های گل ختمی ای که جلوی خانه ها روییده بود، به فانوس هایی که سرشب سر در خانه ها آویزان می شدند، تا کمی از گذر را روشن کنند. باورش سخت بود، اما برگشته بود...