نگارنده به منظور معرفی مراسم نوروز، این جشن را تلفیقی از تاریخ و اسطوره دانسته، سپس از دو جشن "مهرگان" و "سده" در ایران باستان یاد می کند. به تصریح وی: "در این سه جشن، ایرانیان به پاسداشت اعتدال ربیعی و خریفی، سنت تظلم و دادخواهی را برگزار می کردند. رسم دادگری و عدالت خواهی در نوروز، از آدابی بود که در پیشینه و افعال شاهان هخامنشی به چشم می خورد. این رسم خجسته که از سلسله ی پیشدادیان در فرهنگ و تمدن غنی ایرانی جای گرفته، نشان از وسعت دید و معیارهای فرخنده ی مردم ایران زمین دارد و تجلی آن در مجموعه ای به نام سفره ی هفت سین است برای انسان امروز تا از بودن به شدن سیر کند و از رنج و توقف به شادی و حرکت برسد. پیام سفره ی هفت سین، آگاهی بخشیدن به انسان ناآگاه است در چهارراه بلوغ، تولد، حرکت و زمان". سپس مباحثی از این دست در کتاب مطرح می شود: خاستگاه نوروز، فلسفه ی هفت سین، هفت سین یا هفت شین و سیزده به در.