این کتاب نسبت به جلد یکش یه پیشرفت حسابی محسوب میشد.
اساسی ترین چیزی که جذابش کرده بود، تزریق پی در پی هیجان به آدم بود. تعلیق های خیلی  خوب، فراز و فرود های به موقع و عدم حضور کش اومدن های بیخودی، باعث میشد آدم نخواد کتاب رو زمین باره.
ولی خب بی ایرادم نبود.
ترجمه ش دلنشین نبود. یعنی یه جوریایی شبیه رانندگی روی یه جاده می موند که آسفالتش یه جاهایی خراب و داغون شده. یه جاهایی همه چی خوب بود ولی یه جاهایی هم اصلا... البته یه جاهاییش برمیگرده به نثر اصلی شاید. مثلا توصیفات صحنه های جنگ و پردازش مکان ها  بازم نچسب بود. شادی از جلد اول بهتر شده بود ولی من نتونستم ارتباط تصویری مناسبی برقرار کنم با داستان.
و مشکل دیگه ای که با داستان داشتم حضور بی شمار سلاح، وسیله ی نقلیه و دستگاه الکترونیکیه که توصیف زیادی راجع بهشون نمی دونیم  ولی تو هر صفحه ازشون استفاده میشه و این عدم شناخت از اونا ، بعد از گذراندن فاز گیجی، آدمو بی حصوله و عصبی میکنه،  یه جور که یه جاهایی دلت میخط چند خط یه بار بخونی
البته اونقد وسایل ناآشنا تو این کتاب علاوه بر مبتکرانه و  خفن بودن، فراوانند که اگه نویسندهه رابه را توصیفشون میکرد هم خیلی حوصله سربر می شد.
ولی نویسنده ی باهوشیه ها! با اینکه یه جاهایی داستان تم آشنایی میگیره و آدم رو یاد سری های دیگه  می اندازه اما خوب میتونه خودشو از کلیشه جدا کنه.
این جلد کمتر از جلد قبل دچار شعار زدگیه و دز وحشی گریش هم افزایش یافته . 
خلاصه که خوندنش کیف داد ولی دلم نمی خواد هیچ وقت توی این داستان زندگی کنم. عمراً و ابداً
نمره ی واقعی: 4/5