استفاده از شخصیت های حیوانات در قصه و داستان از گذشته های دور در ادب فارسی رواج پیدا کرده است. در ادب فارسی به ویژه در سبک عراقی آثار تعلیمی و عرفانی متعددی در عرصه نظم و نثر پرداخته شده که هر یک به نوعی از این نوع حکایات استفاده کرده اند. در کتاب حاضر با هدف شناخت تمثیل ها در این آثار و هدف گویندگان دو اثر تعلیمی و دو اثر عرفانی از دوره عراقی انتخاب شده و تمثیل های حیوانی در آن ها موردبررسی قرارگرفته است.