کاپوشینسکی در تمام عمر در اشتیاق سفر می سوخت و مشتاق بود که دقیقا به همان جاهایی سفر کند که جهانگرد معمولی لذت طلب از رفتن به آن ابا داشت .آن چه او را به جلو سوق داد عطش سیراب نشدنی اش به نوع بشر بود.
در تمام طول عمر می خواست جست و جو کند.جست و جو و نه انجام وظیفه او فراتر از همه چیز به دنبال خیر عمومی بشر بود.امید ما کجا نهفته است؟شاید در کرامت ما همان کرامت ساده ای که همه جا هدف سرکوبگران است.
و برای این انسان فروتن که شاهد برجسته دوران ماست طنین سنگ نبشته ای به گوش می رسد:
ما که نور خورشید احاطه مان کرده است
در ظلمت ایستاده ایم.