"زهرا" در خانه دو پرنده داشت که از آن ها در قفس نگهداری می کرد. پرنده ها هر روز برای زهرا آواز می خواندند، اما درست در روزی که زهرا خبر اسارت پدرش را در خاک دشمن شنید، پرنده ها دست از آواز خواندن برداشتند و آرام و غمگین شدند. مادر زهرا علت غمگین بودن آن ها را در اسارت اشان می دانست، بنابراین زهرا آن دو پرنده را آزاد کرد. آن دو پرنده بر روی درخت سیبی که در حیاط بود، آشیانه ای ساختند، اما باز هم آواز نمی خواندند، تا این که مدت ها بعد ناگهان روزی شروع به خواندن کردند. درست در همان روز زهرا از مادر شنید که پدرش به زودی بازخواهد گشت.