ژاک دریدا فیلسوف الجزایری الاصل فرانسوی، یکی از شاخص  ترین چهره  های پساساختارگرا در قرن بیستم به  شمار می  آید. وی همچون هایدگر و نیچه، رویکردی انتقادی به بنیاد سنّت فکری – فلسفی غرب داشت. در نظر دریدا، متافیزیک غربی بر پایه  ی نگره  ای دوگانه  گرا و تقابلی بنیان نهاده شده است؛ به گونه  ای که این نگاه ثنویت  گرا، عرصه  های مختلف معرفت  شناسی غرب را به شدّت تحت تأثیر خود قرار داده است. بدی/نیکی، نیستی/هستی، غیاب/حضور، صورت/هیولا، جوهر/عرض و ... محصول چنین پنداشتی محسوب می  شوند و همواره با برتری یکی بر دیگری همراه بوده است. تبارشناسی این رهیافت دو قطبی، از یکسو به آثار افلاطون، ارسطو و حتّی پیش از آن  ها می  رسد و از دیگر سو، با ترجیح طبیعت بر تمدّن در اندیشه  ی روسو در قرن هجدهم و تقابل  های دوگانه  ای چون زبان/گفتار، محور همنشینی/ جانشینی، محور همزمانی/در زمانی، در نظام زبانی سوسور در قرن بیستم ادامه می  یابد.