«کوته سرایی»و «بیت گویی»عمری دراز دارد در ایران و در هرگوش و کنار این سرزمین عجیب،هرقومی به لحنی و زبانی،نغمه هایی برای خلوت ها و محافل خود در سینه دارد هنوز،لیکو نیز یکی از همین هاست.لیکو را با هیچ ترفندی نمی‌توان از زمین و زندگی برکند. لیکو همان جایی ست که انسان هست و همان را که آدمی از زندگی می‌بیند و می‌خواهد بازمی‌گوید؛فریاد زنان و بر سر بازار.لیکوتن به اسطوره نمی‌دهد در روزگار خودش تنفس می‌کند و حتا می‌تواند برای باشندگان پسندیده ی خویش جایگاهی اسطوره ای بسازد.جستجوی مفاهیم انتزاعی یا سعی در پرده برداری از مفاهیم پوشیده مانده و ذر پس واژگان لیکو، بیهوده کاری و بی ضرورت است.
لیکو؛بی پرده و پروا سخن می‌گوید و جز آن چه می‌گوید چیزی در سر و دل ندارد.
در لیکو یکی از طرفین ماجرا همیشه انسان است،خداوند نیز رخصت بر زبان آوردن نامش را در نیاز خواهی ها و نیایش های آدمیان است که به لیکو زن میدهد و بس.
لیکو با خاطره گویی و خاطر خواهی نسبت بیشتری دارد تا حدیث نفس و درس و بحث.