بیش از بیست سال است که معصومه مظفری در صحنه‌ی هنر معاصر حضور دارد و طی این سال‌ها در کارنماهایش خود را به عنوان یک هنرمند واقع‌گرای اجتماعی شناسانده است. سخن درباره‌ی هنر او را می‌توان با نگاهی گذرا به نمونه‌هایی از آثارش شروع کرد. ۱۳۷۴ اتاقی با کف‌پوش کاشی. میز از دید بالا، گلدان‌ها و لیوان‌ها از دید روبه‌رو. تداخل کاشی‌های زمین در سطح میز. کسی در اتاق دیده نمی‌شود اما رد نگاه او به جای مانده است. ۱۳۷۸ چهره‌ای نامشخص در تاریکی (ظاهراً زنی خفته) کنار سر او لیوانی روی یک دستمال سفید با نقوش خطی يك لت پنجره ی اتاق باز شده و تصویر نیم رخ پسری در شیشه ی آن پیداست. ۱۳۸۰ زنی تنها در خانه پشت میزی نشسته و سر خود را روی دستش تکیه داده. در کنار او از لای دری نیمه باز پنجره‌ای روشن در تاریکی شب. تکه سنگ فرشی روی زمین پشت سر زن. دورتر نمای سنگی یک ساختمان کسی از پنجره ی آن به بیرون می‌نگرد ...