با موفقیتِ معجزه‌وارِ اصلاحاتِ میجی در نیمه‌ی قرن نوزدهم، در ژاپن، همه‌ی توجهات به سمت اصلاحات اقتصادی و سیاسی معطوف شد و کمتر به فرهنگ و نقش آن توجه شد. به همین خاطر سینمای قبل از جنگ هم مغفول واقع شد، سینمایی که می‌توان شکل‌گیری و توسعه‌ی آن را در ژاپن قبل از جنگ معجزه‌ای همچون اصلاحات میجی دانست، هرچند نه آن زمان در سطح بین‌المللی شهرت یافت و نه اکنون چنان که شایسته است به آن پرداخته می‌شود. حتی بعد از بین‌المللی شدن سینمای این کشور در سال‌های بعد از جنگ جهانی دوم، باز هم نگاه‌ها بیشتر معطوف به همان سینماگران مطرح بعد از جنگ باقی ماند و کمتر به پدیده‌ی استثنایی رشد و توسعه‌ی سینمای ژاپن در سال‌های آغازین سینما پرداخته شد. در واقع می‌توان گفت بعد از اختراع سینما، ژاپن تنها کشور مستقل غیرغربی بود که سینمای ملی و صنعت سینما داشت. سینمایی که هرچند از غرب می‌آموخت، اما در نهایت همه چیزش ژاپنی می‌شد و منطبق با سلیقه‌ی مردمانش. همین مسئله باعث شد تا با تکیه بر بازار داخلی و در رقابتی موفق با نمایش فیلم‌های غربی در بازار داخلی روی پای خود بایستد و بدون هیچ‌گونه وابستگی و حمایت دولتی به صنعتی موفق بدل شود.